دلتنگ که می شوم...چشمانم را آرام میبندم...صدای نجوای عاشقانه ات... در خلوت شبانه ام میپیچد...صدای خنده های پر از احساست... همه جا را پر میکند...و من بی آنکه چشم بگشایم... لبخند میزنم و به لوس بازیهایت فکر میکنم...اما...چرا هر ثانیه که میکذرد...صدایت دور و دورتر میشود... و من بی آنکه چیزی بگویم...فقط به یاد می آورم چه زیبا معنی می کنی لبخندم را...
آری عشق من... خیالت همیشه با من است...با من زندگی می کند...در پس توی کنج خلوت نگاهم... و چه شیرین است رویای با تو بودن...و در کنارت عاشقی کردن...بازدلم میخواهد با تو ...کنار ساحل بنشینم و سرت را... روی شانه هایت بگذاری... وگیسوانت را تشبیه کنم به امواج پریشان دریا... و صدایت را همسان کنی ...با نغمه آشفتگی صدای امواج...که ترس از اینکه ...به ساحل برسد و باز گشتی نباشد...آری ای معبود من...ترس دارم چشم بگشایم...که شاید تو در کنارم نباشی...و بیقراری من دوباره آغازی باشد...برای سفری رویایی که فقط ...من باشم و تو ...و پایانی باشد برایم من باشم بی تو...این کار هر روز من است نازنینم...